امانتدارانِ فرزندان این ملت در طول سال هاى متمادى؛ و كسانى كه اولین نگارش هاى نیك یا بد را می توانند بر لوح سفیدِ آماده‏ى اذهان ما و كودكان ما بنگارند: معلمان هستند. شاید نقشى بالاتر از معلم - با همین اصطلاح متداول زمان ما؛ یعنى معلمِ دوران ابتدایى، معلمِ دوران راهنمایى، معلمِ دوران دبیرستان - به این معنا ما نتوانیم در میان همه‏ى مشاغلى كه در جامعه‏ى ما هست پیدا كنیم.

 

یك حدیثى از پیغمبر اكرم - غیر از آیات قرآن كه: «یزكّیهم و یعلّمهم الكتاب و الحكمة» كه چند جاى قرآن تكرار شده - هست كه تعلیم را به پیامبر نسبت می دهد. آن حدیث این است كه: «انّ اللَّه لم یبعثنى معنّتا و لا متعنّتا ولكن بعثنى معلّما میسّرا»؛ خدا من را معلم مبعوث كرده است؛ معلمِ میسّر، یعنى آسان‏ساز. زندگى را براى متعلمین خودم با آموزش هاى خودم آسان می سازم و كار را بر آن ها آسان می كنم. این آسان‏سازى، غیر از آسان‏گیرى است؛ یعنى سهل‏انگارى نیست.

«معلّماً میسّرا» یعنى این. شأن معلم این است. این مطلب اصلى ماست. من می خواهم هم به شما كه معلمید، این را عرض كنم، تا شأن خود، قدر خود و جایگاه خود را خوب بشناسید، هم به مردم. البته بیشتر به مردم می خواهم بگویم؛ چون معلم غالباً قدر خودش را می داند. معلم آگاه، معلمى كه واقعاً علم دارد و آن را به كسى می دهد، می فهمد چه‏كار دارد می كند. یك قفل بسته‏اى است، یك كلیدى دارد. معلم این كلید را به متعلم می دهد و مى‏گوید آقاجان! این كلید را این جورى در این قفل مى‏اندازى. این كار تعلیم است. این یك معادله است كه به هیچ قیمتى قابل حل نیست و راه حلش همین است. معلم راه حل را نشان می دهد.